ابوالسّعادت هِبَةُ اللَّه بن علي عَلَوي حَسَني، نحوي، لغوي، اديب و شاعر شيعي در سال 450 ق به دنيا آمد. نَسَبِ ابن شجري به امام حسن مجتبي(ع) مي‏رسد و به همين سبب علوي حسني ناميده شده است. وي از نوجواني به فراگيري ادب، نحو، حديث و علوم زمانه پرداخت و هرگز از دانش‏اندوزي نياسود، چنان‏كه در سن پيري نيز در درس بزرگان حاضر مي‏شد، هرچند كه او خود در فنون ادب، تجارب بسيار اندوخته و در بغداد، سروَرِ نحودانان گشته بود. ابن شَجَري مدت هفتاد سال به تدريس علم نحو اشتغال داشت و در اين مدت طولاني، بسياري از مشاهير نحو و لغت از او دانش آموختند. از اين عالم بزرگ، آثار فراواني برجاي مانده كه از ميان آن‏ها مي‏توان به الاَمالي، الحماسه و منظومه‏ي ابن الشجري اشاره كرد. ابن شجري سرانجام در 92 سالگي در بغداد چشم از جهان فرو بَست و در كَرْخ كه محله‏ي شيعه‏نشين بغداد بود به خاك سپرده شد.